Türkiye’nin birbirinden en uzak iki noktası arası #1565km ’dir.

1565km Fotoğraf Projesi

Türkiye’nin birbirinden en uzak iki noktası arasındaki mesafe 1565km’dir. Bu kadar büyük bir coğrafyanın içerisinde binlerce hikaye barındırdığını biliyoruz. İşte bu varsayım üzerinden yürüyerek, ülkemizin tüm güzelliklerini fotoğraf ile en iyi şekilde tanıtmaya kararlıyız.

Her görüşten ve farklı bakış açılarından, belgesel, güzel sanatlar, doğa, foto muhabirliği, gezi, sokak fotoğrafçılığı, spor, moda, kişisel ve insan konularında heyecan verici çalışmalar ile bu 1565 kilometrenin içerisinde nasıl hikayeler barındırdığını, fotoğrafın görsel gücünü kullanarak anlatalım istiyoruz. 1565km.com aracılığı ile Türkiye’nin her bir yanındaki ister amatör olsun, ister profesyonel, projesi olan tüm fotoğrafçıların tutkularını, bakış açılarını ve hikayelerini paylaşmayı umuyoruz! Umarız siz de bizi bu maceramızda yalnız bırakmayarak, projeleriniz ile bizlere yol arkadaşı olursunuz.

Olay sadece fotoğraf çekebilmek değilmiş

Fotoğraf bir şekilde yavaş yavaş hayatınıza girmeye başlayınca; aslında olayın sadece fotoğraf çekmek olmadığını, fotoğraf vesilesi ile hayata karşı duruşunuzun ve bakış açınızın da değiştiğini fark etmem, yeni yüzler ve yeni yerler arayışına çıkmam ile başladı…

Sözlerim biraz ağır gelebilir ama; İstanbul’dan uzaklaşıp Anadolu’nun içlerine girdikçe aslında insanlık görmeye başlıyorsunuz. Belki de büyük şehrin karmaşası ve koşturmacası içinde unuttuğumuz veya önemsemediğimiz birçok değerimizi halen Anadolu’da görebilmek mümkün. İşte fotoğrafın bu noktasında, fotoğraflarını çekip hikayelerini dinlediğiniz o insanlar kalbinize de dokunmaya başlıyor.

Bu süreçte daha önce hiç tanımadığınız insanların hayatlarına dokunmaya başlayıp, kısacık bir an bile olsa hayatlarına ortak olmayı başarabiliyorsanız, fotoğraf çekmek gerçekten ikinci planda kalıyor. Kimlerden neler neler dinlemedik ki…Köyden kente taşınmış çocuklarını özleyen anaların özlemlerini mi anlatsam size veya tarlada susam kurutan küçücük çocukların tatlı tebessümlerini mi söylesem…

Dört nala koşan yılkı atlarından mı, yoksa tandırda kendisi için pişirdiği ekmeğin yanına azığını katıp bizi aç bırakmayan ninelerden mi bahsetsem bilemedim… Daha her hangi bir köy kahvesine gidip hesap ödeyip çıktığımızı hatırlamıyorum. Bursa’nın dağ köylerinin birinde ayağını kıran Mehmet’i ailesi ile birlikte Bursa Devlet Hastanesine götürüp, fotoğraf gezimizin heba olmasına insan nasıl üzülebilir ki. Dükkanının önünden geçtim diye, satın alsam daha azını satın alacakken, avuç avuç çerez ikram eden Mardin’li esnafı, yol göstermek için kilometrelerce yol gelip geri dönen muhtarı nasıl unutabilir ki insan.

Az önce de dediğim gibi; olay sadece fotoğraf çekebilmekten ibaret değilmiş. Olay insanlara dokunabilmek ile, paylaşmak ile, empati kurabilmek ve özünde insan olabilmek ile alakalı imiş…

Bir hayalim var

Belki de duygusal bir yapım olduğundan mıdır bilmiyorum; kendimi o insanlara karşı hep borçlu hissettim. Ne kadar içten ve aynı hoşgörü ile yaklaşsak da, sonuçta kısacık bir süre hayatlarına girip, fotoğraflarını çekip yolumuza devam ediyoruz.

Bu nokta da o insanları daha iyi anlatabilmek, belki de gelecek nesillere aslında nasıl içten, samimi ve misafirperver olduğumuzu gösterebilmek için Anadolu’yu köy köy gezip insanının, doğasının, tarihi ve kültürel miraslarının fotoğraf haritasını çıkarmak en büyük hayallerimden biri olmuş durumda.