Yetişkinler sadece tarihi geçmiş çocuklardır

Süleymaniye’de babaanne ve dedesi ile derme çatma boş bir evde yaşayan Suriye’li göçmen kızı…Ana-babası memleketlerinde kaybolmuş, onlar da buraya kaçmışlar…Gelecekleri belirsiz.

“Eline küçük bir ayçiceği aldıktan sonra, tüm güneşlerin kendini takip ettiğini sanmak değil midir çocukluk…”

Gaziantep’de kalenin hemen yanında bulunan kalaycılar çarşısında, bir kalaycı dükkanında çalışıyor Mehmet…Kahvaltılarını yaptıkları sırada rastlamış, fotoğrafını çektikten sonra, ikram ettikleri çayı içip, müsade isteyip ayrılmıştım dükkandan…

Burası adını hatırlayamadığım, Hizan’a bağlı bir köy. Köyün genel görüntüsü çektiğimiz sırada, merak edip gelip bizi izlemeye başlamışlardı. Ben de köyü fotoğraflamak yerine onların fotoğrafları çekmiştim.

Hizan’a bağlı bir dağ köyü burası. Evlerinin hemen önünde bulunan asma katta kardeşi ile havanda bir şeyler döven çocuklar, biraz şaşkınlık, biraz da çekimserlik ile bu pozu vermişlerdi.

“Geçtiğimiz yolları unutuyoruz, kapı kenarına attığımız çentikleri; hani ne kadar uzamışız diye. o kadar çok unutuyoruz ki, tümünü… bu yüzden anla(ya)mıyoruz çocukları, biz çocukken bizi anlamadıklarını da unutuyoruz. “

Hz. Hüseyin’in ölüm yıl dönümü madem gösterileri sırasında, mizansen olsun diye zincerlere vurulmuş kız çocuğu…

Unkapanı’nda ki kasetçiler çarşının hemen arkasında, abileri ile sokakta oyun oynayıp, sağa sola koştururken buldum onu. Yüzünde ki masumiyet ve mutluluk uzaktan bile fark edilebilecek seviyedeydi. Zar zor oyundan koparıp poz verdirip bu fotoğrafı çekebilmiştim.

“Nasılsa çocuktur, unutur” diyoruz; unutuyor ama mutsuz oluyorlar. anlatmak ve açıklamak zor geliyor bizlere…Ardından da mutsuz büyüyor onlar…”