Vapurlar Fotoğraf Projesi
Fotoğraf Projesi
Sadece yolcu değil, hayal de taşıyan gemilerin ortak adıdır vapurlar.
Sonra Vapurlar Falan
Umutlu insan en önde durur vapurda. Varacağı şehre uzaktan bakar. Ayrılık zor gelense kıçta durur, gözleri ayrıldığı şehirdedir. Zaman durduğun yere göre değişir vapurda. Gelecek zamanla geçmiş zamanın tam ortasında; şimdiki zamandır vapur…
Geçmiş zamanda bırakılan acılar, sigara dumanıyla beraber tuzlu rüzgara bırakılmaya çalışılır, gelecek zamana arınmış halde gitmek için. Belki sigara üstüne sigara yakılmaz şimdiki zaman için ama, en azından iki tane içer herkes. Birisi kıçta, birisi önde. Biri geçmiş zaman, diğeri gelecek zamanın şerefine…
İstanbul’un Vapurları
Senelerdir İstanbul sokaklarında insan hikayeleri çekmeye çalışıyorum. Şehir içinde bir yerden bir yere giderken en çok kullandığım toplu taşıma aracı vapurlar olunca da, ister istemez vapurlarda gördüğüm hikayelerin de fotoğraflarını çekmiş oluyorum.
Yıllar içinde o kadar fotoğraf biriktirmişim ki vapurlarda; çektiğim bu fotoğraflardan zaman sınırı olmadan, insan odaklı bir fotoğraf projesi gerçekleştirmek istedim. O bildiğimiz sinirli, agresif ve her zaman bir yerlere yetişmeye çalışan büyük şehir insanı, belki de deniz havasından olsa gerek, vapurlarda çok farklı karakterlere bürünebiliyorlar. Daha sakin, daha güler yüzlü, daha paylaşımcı oluyorlar sanki…
Bu yönden bakıldığında, bir terapi gibi aslında vapura binmek. 20 dakikalık yolculuk boyunca şehrin karmaşasından kurtulunca sorgulamaya başlıyorsunuz. Rüzgar, dalgalar, şehir ışıkları, Galata, Kız Kulesi alıp götürebiliyor çoğu zaman. Mesela sabah vapurla işe giden, yetişmek için var gücüyle koşturan asık suratlı insanlara özeniyorum… Asmayın suratınızı manyak mısınız? Dışarda otururken, dakika başı geçen insanlar yüzünden ayaklarınızı korkuluklardan habire indirip kaldırmak zorunda kalıyorsunuz ya hani? Onu da sevin, vapurdasınız…
Mavi bir rüzgara doğru bırakılmış sakız gibi, beyaz çarşafların salındığı balkonlardır şehrin vapurları.
